Bóg w ogromie swojej miłości zawarł przymierze z człowiekiem dzieląc się wszystkim, co stworzył. Czyni to, ponieważ chce wchodzić w głębszą relację z nami, gromadzić nas w jedno i prowadzić do Domu. Mimo niewierności ze strony człowieka, dobry Bóg jest wierny, odnawia przymierze i potwierdza jego nieodwołalność. Ostatecznie w Osobie swojego Syna Jezusa pieczętuje Nowe Przymierze przez Jego Krew przelaną na krzyżu dla naszego zbawienia.
Przymierze Boga z człowiekiem jest wyrazem miłości, wierności i bezinteresowności. Dzięki niemu każdy z nas może żyć w Bożej obecności życiem obfitym i pełnym w nadziei zmartwychwstania przy końców czasów.
Na czym polega przymierze?
Przymierze jest osobistą decyzją podjęcia konkretnych zobowiązań we wspólnocie, które mają służyć budowaniu głębszej relacji z Bogiem.
Trwając w przymierzu z Bogiem zawiązujemy jednocześnie przymierze między sobą. Jest ono wyrazem naszej odpowiedzialności za Kościół i oddania się do dyspozycji naszemu Panu. Jesteśmy przekonani, że nasze zobowiązania, gotowość do dzielenia się tym, co mamy i kim jesteśmy, pozwolą na pełniejszą realizację tego do czego powołuje nas Pan oraz sposobność doświadczania Bożej łaski.
W wigilię Uroczystości Zesłania Ducha Świętego nasza wspólnota przeżywa swoje święto. W tym dniu odnawiamy nasze przymierze na kolejny rok i poszerzamy grono sprzymierzonych o nowe osoby. Aby wejść w przymierze wystarczy pragnienie serca. Dla osób żyjących w małżeństwie dodatkowo wymagamy akceptacji współmałżonka.
Nasze przymierze sprowadza się do podjęcia następujących postanowień:
- Rozeznawanie – stawianie Jezusa na pierwszym miejscu i podporządkowanie Mu swoich decyzji;
- Osobista, codzienna modlitwa z rozważaniem Słowa Bożego;
- Eucharystia – oprócz niedzieli i świąt, w miarę możliwości jak najczęściej;
- Post – “Baczcie, aby Wasze serca nie były ociężałe” Łk 21,34;
- Modlitwa wspólnotowa – wtorkowe i okolicznościowe uwielbienia;
- Uczestnictwo w małej grupie – centrum życia wspólnoty, sposobność do towarzyszenia sobie nawzajem, rozwoju i rozeznawania obdarowania;
- Formacja – troska o rozwój osobisty zaplanowana na dany rok (np. rekolekcje, kurs, lektura);
- Ewangelizacja – realne przyciąganie innych do Jezusa (np. dawanie świadectwa, poszukiwanie okazji do głoszenia);
- Hojność – ze swojego czasu, dóbr materialnych lub duchowych;
- Służba – poszukiwanie miejsca, w którym mogę zrobić coś dobrego w mojej parafii bądź wspólnocie;
- Relacje – wychodzenie z inicjatywą, aby lepiej się poznać, uważność na drugiego.
Modlitwa przymierza
Stworzycielu mój i Władco, którego dzięki Ofierze Chrystusa mogę nazywać Ojcem, Ty, który znasz mnie i prowadzisz! Ufając, że wystarczy mi Twojej łaski, staję przed Tobą, prosząc, byś pozwolił mi wejść ze sobą w przymierze, w którym oddaję Ci siebie i zawierzam Ci moje postanowienia:
Pragnę coraz ściślej jednoczyć się z Tobą w częstej Eucharystii, pogłębiać naszą relację poprzez modlitwę osobistą i przez indywidualną formację, a także codziennie zanurzać się w Twoim Słowie, aby ono przenikało moje myślenie i działanie.
Na wielość łask i darów, jakie otrzymuję od Ciebie, chcę odpowiedzieć własną hojnością, a o Twej dobroci opowiadać słowem i czynem tym, którzy nie rozpoznali jeszcze Twojego dotyku w swoim życiu.
Przez praktykę postu pragnę odwracać swoją uwagę od spraw ciała, by móc ją poświęcić sprawom ducha i wsłuchiwaniu się w Twój głos, aby nieustannie rozeznawać co jest Twoją wolą i za nią podążać.
Chcę otwierać coraz szerzej swoje serce na braci i siostry, których dajesz mi we wspólnocie; wychodzić z inicjatywą, by lepiej ich poznać; stawać z nimi na modlitwie, pozwalać, byś kształtował mnie przez nich podczas spotkań w grupach i służyć im zgodnie z powołaniem i obdarowaniem, jakie od Ciebie otrzymuję.
Trójco Święta, Wspólnoto Osób, z pełną swobodą używaj mnie do swojego dzieła i kieruj mną we wspólnocie i poprzez wspólnotę, która jest Twoją własnością i w której ja również do Ciebie należę.
Amen.